فرق بین قرار داد بازیکن آماتور و حرفه ای در فوتبال

به گزارش پایتخت خبر این روز ها هر چه رو به جلو می رویم بستن قرار داد بین بازیکنان و باشگاه ها دچار تغییر و تحول می شود و باید به این نکته اشاره کرد که پیشرفت فوتبال و همچنین تکنولوژی بیشک در این مورد بی تاثیر نیست قراردادها در فوتبال، سازماندهی روابط قانونی بین باشگاه‌ها و بازیکنان را تأمین می‌کنند. در این راستا، قراردادهای بازیکنان تقسیم می‌شوند به دو دسته اصلی: قراردادهای بازیکنان حرفه‌ای و قراردادهای بازیکنان اماتور

یکی از این موارد متفاوت بودن مدت زمان قرارداد است که برای یک بازیکن زیر ۱۸ سال (آماتور) نمیتواند بیشتر از مدت زمان ۳ سال باشد و قرارداد بازیکن حرفه ای نمیتواند بیشتر از ۵ سال باشد.

حداقل مدت قرارداد بین بازیکن و باشگاه

حداقل مدت قرارداد بین بازیکن و باشگاه میتواند ۶ ماه باشد البته قرارداد ۶ ماهه بین باشگاه و بازیکن در صورتی میتواند منعقد شود که مدت انقضای آن به پایان فصل منتهی شود

ضمانت اجرا در قرارداد بین بازیکن و باشگاه

در قرارداد بین بازیکن حرفه ای و باشگاه در صورت عدم اجرای تعهدات توسط طرفین باعث ایجاد ضمانت اجراهایی برای طرف خاطی میگردد این در حالی است که در قرارداد بازیکنان آماتور موضوع ضمانت اجرا آن چنان جدی گرفته نمی شود

اصول حاکم بر مبلغ قرارداد بین باشگاه و بازیکن

•ابتدایی ترین مسئله در خصوص مبلغ قرارداد این است که قرارداد ورزشی بین بازیکن و باشگاه مانند هر قرارداد دیگری باید مشخص باشد همچنین موضوعات مربوط به مالیات، بیمه، غرامت قراردادی در صورت فسخ مواردی هستند که نیاز است در قرار داد تعیین تکلیف گردند

هزینه نقل و انتقال بازیکن یا رضایت نامه

در صورتی که مدتی بیشتر از یک فصل به اتمام قرارداد بازیکن با باشگاه خود باقی مانده باشد و باشگاه دیگری خواهان جذب بازیکن باشد باید مبلغی را به باشگاه قبلی بازیکن بپردازد این مبلغ را اصطلاحا (Transfer Fee ) یا هزینه نقل و انتقال نام دارد

این اصطلاح در کشورمان مبلغ رضایت نامه نام دارد که این نام گذاری به نوعی اشتباه می باشد و معنی این اصطلاح هزینه نقل و انتقال بازیکن است نه مبلغ رضایت نامه.

نقش ایجنت در قرارداد بین بازیکن و باشگاه

•این امکان وجود دارد که شخص ثالثی در قرارداد باشگاه و بازیکن ذی نفع باشد بارز ترین مثال برای این موضوع کارگزار بازیکن است که میتواند در قرارداد بین بازیکن و باشگاه ذی نفع باشد البته قرارداد کارگزار باید در قرارداد جداگانه ای گنجانده شود.

قرارداد۳ جانبه بین بازیکن و باشگاه

ممکن است یک قرارداد بین بازیکن و باشگاه صورت ۳ جانبه منعقد گردد به عنوان مثال قراردادی بین بازیکن و باشگاه جدید منعقد گردد که در این صورت قرارداد سه جانبه خواهد بود که به آن توافقنامه انتقال (transfer agreement) )گفته می شود.

قرارداد ورزشی از حیث قانون حاکم

قراردادهای ورزشی همانند دیگر انواع قرارداد ها از حیث قانون حاکم، مقررات مخصوص به خود را دارند. در قرارداد بین باشگاه و بازیکن قوانین مربوط به نقل و انتقال بازیکنان و مقرراتی که فدراسیون فوتبال در این خصوص تعیین نموده است حاکم می باشد.

قرارداد بازیکن حرفه‌ای یک توافقنامه است که بین باشگاه و بازیکن حرفه‌ای در مورد شرایط قرارداد، حقوق و تعهدات طرفین به امضا می‌رسد. این قراردادها به طور معمول شامل موارد زیر می‌شوند:

مدت زمان قرارداد: قرارداد بازیکن حرفه‌ای معمولاً برای مدت زمان مشخصی (مثلاً یک فصل ورزشی) منعقد می‌شود و ممکن است با گزینه تمدید قابلیت تمدید داشته باشد.
حقوق و پاداش: قرارداد بازیکن حرفه‌ای شرایط مالی بازیکن را تعیین می‌کند. این شامل حقوق پایه، پاداش برای حضور در مسابقات، پاداش برای اهداف زده شده یا کارایی خاص، بیمه، حقوق اضافی (مثلاً حقوق تصویری) و سایر موارد مرتبط با درآمد بازیکن است.
شرایط ویژه: قرارداد بازیکن حرفه‌ای ممکن است شرایط ویژه‌ای را تعیین کند، مانند حق استفاده از خدمات مسکن، حمل و نقل، مرخصی‌ها، کلاس‌های آموزشی و غیره.
تعهدات بازیکن: قرارداد بازیکن حرفه‌ای حقوق و تعهداتی را تعیین می‌کند که بازیکن به عنوان بخشی از تیم باید انجام دهد. این شامل حضور در تمرینات، مسابقات، رعایت قوانین و مقررات باشگاه، حفظ حریم خصوصی و سایر تعهدات قراردادی است.

در مقابل، قراردادهای بازیکنان اماتور تنها برای بازیکنانی منعقد می‌شود که به صورت غیرحرفه‌ای در فوتبال مشغول هستند. این قراردادها ممکن است شرایط مالی کمتری داشته باشند یا برای مدت زمان کوتاه‌تری منعقد شوند. بازیکنان اماتور در عملیات روزمره باشگاه‌ها شرکت نمی‌کنند و به صورت عادلانه و به‌صورت غیرحرفه ای بازی می‌کنند.

اهمیت قراردادها در فوتبال امری حیاتی است، زیرا این قراردادها تعیین کننده حقوق و تعهدات طرفین و تضمین کننده احترام به حقوق بازیکنان و باشگاه‌ها است. همچنین، قراردادها به‌عنوان اسناد قانونی حاکم بر روابط قراردادی، ابزاری مهم برای حل اختلافات و نزاعات قراردادی است.